Atropos. Federico BettiЧитать онлайн книгу.

parÃ« pÃ«r herÃ« tÃ« fundit?â

âJavÃ«n e kaluar. Ishim ne tÃ« tre. NÃ« pÃ«rgjithÃ«si, Paolo nuk ishte kur takoheshim.â

âE si kÃ«shtu?â, pyeti inspektori.

âMe pÃ«lqimin e tÃ« dyve. Donte tÃ« ishte njÃ« e dalÃ« mes miqsh, pa tÃ« fejuarit apo tÃ« fejuarat.â

âEdhe Paolo... Karnevali, donit tÃ« thonit?..Edhe ai kishte tÃ« njÃ«jtin mendim?â

âPo, pÃ«r atÃ« e kisha fjalÃ«n. NÃ« fillim nuk ishte shumÃ« dakord pÃ«r faktin qÃ« tÃ« shiheshim vetÃ«m ne tÃ« tre, ndoshta nga xhelozia... nuk di si tâjua them. Por pastaj, me sa duket, kohÃ«t e fundit e pranoi pa problem.â

âE kuptoj. MÃ« parÃ« ju pÃ«rmendÃ«t njÃ« ... Luna?â

âPo, Luna Paltrinieri. A biseduat edhe me tÃ«?â

âEnde jo, por kam njÃ« takim pas njÃ« ore nÃ« barin ku punon.â

Dario Banjara tundi kokÃ«n.

âEdhe ajo Ã«shtÃ« njÃ« vajzÃ« pÃ«r sÃ« mbari.â

AtÃ« moment hyri njÃ« klient potencial, qÃ« pyeti nÃ«se mund tÃ« fliste me dikÃ« nga agjencia imobiliare. Po kÃ«rkonte njÃ« apartament nÃ« shitje.

âVetÃ«m njÃ« Ã§ast dhe erdhaâ, iu pÃ«rgjigj Banjara dhe iu drejtua Xamanjit: âNÃ«se dÃ«shironi, mund tâi kÃ«rkoj zonjÃ«s qÃ« tÃ« kthehet mÃ« vonÃ«.â

âMos u bÃ«j merak, bÃ«ni qetÃ« qetÃ« punÃ«n tuaj. Do tÃ« dÃ«gjohemi sÃ«rish.â

Agjenti imobiliar e falenderoi Xamanjin dhe, ndÃ«rkohÃ« qÃ« inspektori po dilte, e ftoi klientin tÃ« hynte brenda.

NÃ« orÃ«n e paracaktuar, Stefano Xamanji mbÃ«rriti nÃ« barin e Luna Patrinierit, nÃ« rrugÃ«n Andrea Kosta, pak a shumÃ« afÃ«r agjencisÃ« imobiliare ku punonte zoti Banjara.

âPÃ«rshÃ«ndetje, ju jeni Luna?â, pyeti Xamanji kur nuk kishte klientÃ«.

âPo, unÃ« jam.â

âInspektori Xamanji.â

âKÃ«naqÃ«si qÃ« po ju takoj. A do donit njÃ« kafe?â

âMe kÃ«naqÃ«si, ju faleminderit.â

Vajza i pÃ«rgatiti njÃ« kafe dhe ia serviri me njÃ« bustinÃ« me sheqer tÃ« bardhÃ«, njÃ« me sheqer ngjyrÃ« kafe dhe njÃ« me mjaltÃ«.

Duke pirÃ« njÃ« kafe tÃ« hidhur, Xamanji tha: âKam nevojÃ« tÃ« flas me ju nÃ« lidhje me LuÃ§ia Mistronin.â

âDo tÃ« bÃ«j tÃ« pamundurÃ«n pÃ«r tâju ndihmuar.â

âFaleminderit. NdÃ«rkohÃ« a mund tÃ« mÃ« thoni Ã§farÃ« marrÃ«dhÃ«nie kishit me vajzÃ«n? Di qÃ« keni qenÃ« shoqe shkolle nÃ« lice.â

âÃshtÃ« e vÃ«rtetÃ«. A mund tâju pyes se nga e morÃ«t vesh kÃ«tÃ« fakt?â

âFola pak mÃ« parÃ« me zotin Banjara. Ai mÃ« tha se ju tÃ« tre keni qenÃ« bashkÃ« nÃ« shkollÃ«. Shpresoj se nuk pÃ«rbÃ«n problem pÃ«r ty.â

âE kuptoj. Gjithsesi jo, nuk Ã«shtÃ« problem fare.â

Xamanji piu gllÃ«njkÃ«n e fundit tÃ« kafesÃ« dhe baristja, pasi kishte sistemuar filxhanin, pjatÃ«n dhe lugÃ«n nÃ« koshin e lavastovilies, i tregoi inspektorit qÃ« faktikisht ata tÃ« tre si shokÃ« shkolle, kishin rÃ«nÃ« nÃ« sintoni qÃ« nÃ« fillim tÃ« vitit tÃ« parÃ« tÃ« shkollÃ«s dhe e kishin ruajtur miqÃ«sinÃ« edhe me tÃ« mbaruar provimet e pjekurisÃ«. TÃ« gjithÃ« nÃ« punÃ«n e vet, arrinin nÃ« njÃ«farÃ« mÃ«nyre qÃ« tÃ« shiheshin tÃ« paktÃ«n njÃ« herÃ« nÃ« javÃ«, gjatÃ« fundjavave.

âPÃ«rsa i pÃ«rket punÃ«s, a dini tÃ« mÃ« thoni se ku punonte zonjusha Mistroni? E Ã«ma nuk arriti tÃ« na thoshte ndonjÃ« gjÃ« tÃ« saktÃ«.â

I tha emrin e kompanisÃ« dhe se punonte si pÃ«rgjegjÃ«se zyre pÃ«r marketingun e jashtÃ«m, dhe pastaj shtoi: âDuhet tÃ« mÃ« falni, por tani po trishtohem pa masÃ« kur flas pÃ«r tÃ«.â

Dhe filloi tÃ« qante.

âE kuptoj dhe mÃ« vjen vÃ«rtet shumÃ« keq pÃ«r atÃ« qÃ« ka ndodhur. Por sidoqoftÃ« ne duhet tÃ« vazhdojmÃ« tÃ« bÃ«jmÃ« punÃ«n tonÃ« dhe tÃ« gjejmÃ« autorin.â

âE diâ, tha vajza, duke tundur kokÃ«n. âShpresoj qÃ« ta gjeni shpejt.â

âUroj.â

âFaleminderit.â

âAsgjÃ«â, tha Xamanji. âA mund tÃ« mbÃ«shtetem nÃ« ndihmÃ«n tuaj nÃ« Ã§do moment?â

âSigurisht.â

âShumÃ« mirÃ«â, e falenderoi inspektori. âPÃ«r momentin do thoja se mjafton me kaq. Do tÃ« kaloj kÃ«ndej sapo tÃ« kem sÃ«rish nevojÃ« pÃ«r tÃ« folur me ju.â

âDo tâju pres.â

Xamanji u nda nga vajza me njÃ« buzÃ«qeshje dhe doli nga bari me shpresÃ«n ende tÃ« pashuar se do tÃ« mbÃ«rrinte nÃ« zgjidhjen e Ã§Ã«shtjes.

Ngeleshin pÃ«r tâu pyetur akoma dy miq tÃ« LuÃ§ia Mistronit, dhe ndÃ«rkohÃ« kishte marrÃ« edhe njÃ« informacion tÃ« ri: sÃ« shpejti do tâi duhej tÃ« bÃ«nte njÃ« vizitÃ« edhe tek punÃ«dhÃ«nÃ«si i saj.

GjatÃ« rrugÃ«s me makinÃ« nÃ« drejtim tÃ« zyrÃ«s, Stefano Xamanji pyeti me vete se si po shkonte kÃ«rkimi i informacioneve nga ana e agjentit Finoki.

Agjenti Finoki iu fut punÃ«s pÃ«r tÃ« biseduar me tÃ« afÃ«rmit e LuÃ§ia Mistronit.

E Ã«ma i kishte shÃ«nuar vetÃ«m tÃ« vÃ«llain Atos, njÃ« dajÃ« dhe njÃ« kushÃ«rirÃ«.

Rezultoi se tÃ« gjithÃ« ata ishin tashmÃ« nÃ« dijeni tÃ« fatkeqÃ«sisÃ« qÃ« i kishte rÃ«nÃ« zonjÃ«s Balxani dhe, kur agjenti arriti tÃ« fliste me tÃ« vÃ«llain, ai filloi tÃ« qante duke thÃ«nÃ« se nuk kishte reshtur sÃ« qari qÃ« prej momentit tÃ« marrjes sÃ« lajmit.

Banonte vetÃ«m nÃ« rrugÃ«n San FeliÃ§e, nÃ« njÃ« apartament tÃ« vogÃ«l por funksional.

âA mund tÃ« flas me ju pÃ«r motrÃ«n LuÃ§ia?â, e pyeti Marko Finoki pas prezantimit.

âSigurisht, urdhÃ«roni brenda.â

U ulÃ«n nÃ« dhomÃ«n e ndenjes, nÃ«n dritÃ«n e mÃ«ngjesit qÃ« ndriÃ§onte ambjentin pÃ«rmes xhamave tÃ« dritares.

âSi ishin marrÃ«dhÃ«niet mes jush?â, donte tÃ« dinte agjenti.

âDo thoja tÃ« shkÃ«lqyera, edhe pse kohÃ«t e fundit nuk shiheshim shpesh, pasi unÃ« kam qenÃ« shumÃ« nÃ« lÃ«vizje pÃ«r shkak tÃ« punÃ«s.â

âE kuptoj. ÃfarÃ« pune bÃ«ni, a mund tâju

Скачать книгу