Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
сілу).
– Артур любіў цябе, Арына. Ты дарма прагнала яго.
Я нічога не адказала, бо ў галаве ўсё яшчэ гаспадарылі ўспаміны. Мая параноя! З-за яе не адбылося наша з Артурам вяселле, да якога амаль усё было гатова. З-за яе ў мяне не стала работы – збегла, бо мне здавалася, што калегі толькі і глядзяць на мой шрам, толькі і гавораць пра яго. З-за яе я абмежавала свой свет сценамі гэтай кватэры, куды прыходзіла толькі Ірына…
– Табе неабходна выйсці да людзей. Чуеш?
– Каб сустрэць Дзяўчыну са свяцільняй? – горка зыранізавала я.
– Магчыма. Яна прывядзе цябе да святла.
– Святла няма!
– Ёсць.
– Не расказвай мне казак, Ірына! Толькі не мне. Я сама пісала іх некалі і ведаю, у чым сакрэт.
– Як хочаш, – сястра пакінула на стале пакунак з цукеркамі. – Шчаслівага Новага года.
Я не паспела адказаць…
Як толькі за Ірынай зачыніліся дзверы, меладычны звон старога насценнага гадзінніка нагадаў: да свята засталося зусім мала часу. Чакаць яго? Лухта! Лепш павярнуць у замку ключ, выключыць паўсюль святло і… Ні дадумаць, ні зрабіць нешта я не паспела, бо ў дзверы зноў пазванілі.
Без ценю страху, цікаўнасці, хвалявання я зірнула ў вочка – нікога, адчыніла. На дыванку перада мной стаяла досыць вялікая белая скрынка з маім імем, выведзеным на вечку.
Я асцярожна абышла сваю знаходку і пільна ўгледзелася ў цемрадзь лесвічнага пралёта, перавесіўшыся праз парэнчы. Нікога.
Скрынка аказалася даволі цяжкай…
У рэшце рэшт я ўладкавала яе на стале, скінуўшы Ірынін падарунак і не заўважыўшы гэтага. Цукеркі рассыпаліся па падлозе… Што ж.
Вечка лёгка знялося, і ў першае імгненне я падумала, што пад ім – снег. Нечакана дрыжачыя рукі (нібы не мае) дасталі са скрынкі карункавую сукенку, такую белую, што адбірала вочы. Пышная спадніца. Доўгія празрыстыя рукавы. І россып сняжынак.
Мне так закарцела апрануць гэты цуд, што рукі задрыжалі зноў. Але… Такія сукенкі нельга ні захоўваць у скрынках (толькі куфар!), ні насіць у нашых кватэрах, што таксама нагадваюць скрынкі. О не! Яны патрабуюць казачных палацаў, доўгіх галерэй, цьмяных партрэтаў і свечак у кандэлябрах на сцяне.
Цераз левае плячо я паглядзела ў люстэрка і, убачыўшы сябе, «закаваную» ў чорнае – джынсы ды вадалазка, – адвяла позірк. Сумнае відовішча. Строгія цёмна-зялёныя вочы, рыжыя, з чырванню, валасы, сабраныя ў хвост. І шрам. Тое-пра-што-нельга-забыць. Як даўно я не насіла белае! Нібыта ніколі. Цяпер не ўзгадаць. Памяць можа быць літасцівай, але толькі ў дробязях. Яе голас сціх, а іншы, нечакана гучны, крыкнуў: «Апрані!» І я зрабіла тое, пра што ён прасіў. Сукенка была як па мне шытая…
Убачыўшы сябе ў люстэрку, я застыла на імгненне, уражаная здагадкай, і кінулася да скрынкі. На рукі мне цяжкім цёмна-сінім крылом лёг плашч з аксаміту.
Я апранула яго, не адразу справіўшыся з матузкамі, і накінула капюшон на галаву.
«Пад ім не такі заўважны шрам», – падумалася мне.
З асаблівым хваляваннем я трэці раз схілілася над скрынкай. На дне