Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
на дыскатэцы я была не толькі са Светай…
– А з кім яшчэ? – здзівіўся Курачкін. Ён адчуваў, як у ім прачынаецца рэўнасць.
– З іншымі сваімі сяброўкамі: Наташкай, Алінай, Ангелінай…
– Выдатна!.. І ў іх не было з сабой тэлефонаў?
– Не. Пакінулі дома прынцыпова… Трэба ж было нам жаночай кампаніяй проста адпачыць. Не ўсё ж вам, мужыкам, адпачываць ад нас. Мы таксама хочам сваёй кампаніяй развеяцца.
Маша прайшла ў пакой і расцягнулася на ложку.
– О! Як цудоўна! – прамовіла яна. – Ці як ты там кажаш, калі завальваешся на ложак пасля чарговай пасядзелкі ў кавярні з сябрамі? Што ты так стаміўся пасля вельмі сур’ёзных размоў?..
– Так… – разгубіўся Курачкін. – Але хіба мы не маглі з табой проста паразмаўляць, калі табе так не падабалася, што я баўлю час у кавярні?
– Маглі, канешне. Але ты заўсёды казаў, што мы паразмаўляем пасля таго, як ты выспішся. Вось і я спачатку высплюся, а пасля мы з табой паразмаўляем.
– Але ж раніцай нам на працу.
– Вось-вось, іменна: на працу. Таму не перашкаджай адпачываць.
– Але калі мы сур’ёзна паразмаўляем?
– Калі рак на гары свісне. Ці пасля дожджыку ў чацвер. Ці як ты там яшчэ любіш казаць?
Мужчына згадаў, што ён і сапраўды час ад часу так адказваў жонцы.
– Усё, я гэтак больш не магу!.. – здаўся Курачкін.
– Я таксама, – ледзь чутна прашаптала Маша.
– Давай паразмаўляем па душах.
У адказ Курачкін пачуў мірнае сапенне жонкі.
Мужчына таксама прылёг на ложак і прыгадаў моманты з сямейнага жыцця, якія маглі стаць падставай для жончынага ўчынку.
Дарэчы, Міхась і Маша былі жанатыя ўжо два гады. Маладыя. Аднагодкі. Абаім па дваццаць пяць. За час сумеснага жыцця здарылася шмат гісторый. І такіх, праз якія Маша вельмі злавалася, – таксама.
Першая з іх адбылася на трэцім месяцы пасля вяселля.
У той дзень Курачкіна выклікаў да сябе старшыня прафкама і адказны за ідэалагічную працу на прадпрыемстве Іван Гнацюк і запытаўся, ці атрымаў малады супрацоўнік заробак. Калі той сцвярджальна кіўнуў галавой, Іван Міхайлавіч адразу рушыў у бой:
– А прафсаюзны ўнёсак хто плаціць будзе, падпіску афармляць?
– Не хвалюйцеся, Міхалыч, зараз і грошы аддам, і на пошту схаджу. Абед якраз, – супакоіў старшыню Курачкін.
Так доўгачаканая зарплата крыху патанчэла. Але нашага героя гэта не напалохала: затое цяпер ён прафкаму нічога не вінны. Больш за тое, увесь наступны месяц будзе чытаць аж пяць рэспубліканскіх газет!
Нечакана зазваніў тэлефон. Сябар Толік прасіў пазычыць хоць якую пяцёрку – па яго словах, нават на жэтон у метро грошай не было. Аддаць паабяцаў праз тры дні.
– Хіба табе пяцёркі хопіць? – шчыра здзівіўся Курачкін. – Магу пазычыць і дваццатку. Толькі ты абавязкова, як і дамовіліся, вярні, не цягні.
Па дарозе дадому Курачкін успомніў: патрэбны новы інструмент – ліхтарык і электрадрыль. Рэчы абышліся ў добрую капейку.