Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
Да таго ж яны былі маладыя. А ім шмат трэба. Калі фінансы спявалі рамансы, даводзілася трываць, цярпець, чакаць: дні, гадзіны, нарэшце, хвіліны. А ў працоўны час па сацыяльных сетках ішлі пасланні SOS.
– Каханенькі, пакладзі крыху грошай на тэлефон. Зусім на балансе пуста, – пісала мужу Маша.
– Заробак абяцалі пералічыць на картку пасля абеду, – адказваў муж.
– Але я нават не магу патэлефанаваць па справе, – ішло чарговае пасланне жонкі.
– А як жа дзясятка? – адказваў Курачкін.
– На інтэрнэт тэрмінова патрэбны былі грошы…
– Узгадаў. У шафе на чорны дзень ёсць заначка.
– Ведаеш, чорны дзень настаў яшчэ ўчора. Прабач, што не папярэдзіла.
– Я так і ведаў, – уздыхнуў Курачкін. – Таму зрабіў яшчэ адну заначку: пад тэлевізарам з правага боку. Трэба яго прыпадняць…
– Я ведаю, – перарвала яго Маша. – Разумееш, на самай справе першы чорны дзень настаў два дні таму. Памятаеш, я хадзіла ў цырульню?
– Так, – адказаў Курачкін.
– Ну вось.
– Калі табе патрэбныя грошы, то вазьмі іх у кішэні маёй зімовай курткі, – напісаў Курачкін.
– А іх няма там ужо тыдзень як.
– Як?! – здзівіўся Курачкін.
– Я набыла новую люстру. А перад гэтым здавала ў хімчыстку тваю зімовую куртку. Падрыхтавала яе да новага сезона.
– Добра. Але яшчэ тыдзень таму ў нас было грошай, каб пражыць тры тыдні. А іх чамусьці хапіла толькі на тыдзень.
– Разумееш, каханенькі, каб зняць стому пасля працы, я хадзіла ў салон прыгажосці, а потым у модны буцік.
– Калі меркаваць, колькі ты там пакінула грошай, у цябе быў сапраўдны стрэс. А цяпер ён у мяне. На гэтыя выхадныя я дакладна еду на рыбалку.
– Згода.
– А пасля рыбалкі – у лазню, – працягваў пісаць Курачкін.
– Добра.
– А пасля лазні – у бар. Стрэс трэба зняць як мае быць.
– Ага.
– І дадому вярнуся, як прыйдзецца.
– Добра.
– О! Мне якраз на картку прыйшлі грошы. Зараз пакладу табе на тэлефон.
– І мне. Ха-ха, – з’явіўся ў тэлефоне смайлік. – Усё, не патрэбны мне твой рубель. І на выхадных ніякай рыбалкі. Едзем у госці да маёй мамы – тваёй цешчы.
Курачкін быў задаволены, што на картку прыйшлі грошы. Але ў яго з’явіўся яшчэ адзін клопат – падарунак для цешчы.
Курачкін узгадаў знаёмства з цешчай, якое адбылося за некалькі месяцаў да вяселля. Кацярына Мікалаеўна жыла за горадам у прыватным доме, вяла гаспадарку. У тую суботу яна прыняла будучага зяця прыязна, але дачцэ, калі засталіся адны, выдала:
– Твой бацька-нябожчык быў волат. А ён нават вілы ў руках не ўтрымае, не тое што гной з хлеўчука выкінуць.
– Ды мой Міхась адной левай з гэтым разбярэцца, – адказала Маша і накіравалася ў залу.
Наш герой нацёр нямала мазалёў, пакуль займаўся справай. Кацярына Мікалаеўна задаволена паглядала на будучага зяця, але дачцэ зноў сказала: «Вось твой бацька-нябожчык і на агародзе шчыраваў