Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
госці выправіліся ў горад, да Кацярыны Мікалаеўны завітала суседка.
– Ну, Мікалаеўна, як будучы зяць?
– Ды нават пеўня на седала загнаць не можа. Што ўжо пра астатняе казаць, – адказала жанчына.
– Ой, намучаецца твая Маша з ім.
– Не кажы, – падтрымала Кацярына Мікалаеўна.
Суседка пайшла. Гаспадыня ўсміхнулася: «А зяць у мяне будзе самы лепшы, усім на зайздрасць. Каб толькі не сурочыць!»
Праўда, такой пахвалы Курачкін ад самой Кацярыны Мікалаеўны так ніколі і не пачуў. Можа, тое было і да лепшага.
Каб не сурочыць!
Адпачываць і працаваць на прыродзе Курачкіну даводзілася не толькі ў цешчы, але і на ўласнай дачы. Там Кацярыны Мікалаеўны не было (толькі з-за гэтага мець сваю дачу – вялікая ўдача), не было і задзірыстага пеўня. Адно садавіна і гародніна. Што з іх карысці? Так лічыў Курачкін. Таму доўгі час на дачу ездзіла толькі Маша. Галава сямейства знаходзіў сабе іншыя заняткі: то пойдзе на рыбалку з сябрамі, то хатнімі клопатамі зоймецца. Але пра ўсё па парадку…
– Міша, паедзем на дачу. Радыску пасадзім, бульбу, – напярэдадні выхадных прапанавала Маша.
– Ну якая дача? – буркнуў незадаволена наш герой. – Сябры паклікалі на рыбалку. Кажуць, такі клёў зараз! Кілаграмовыя карасі і карпы самі ў вядро скачуць.
– Ну добра! – пагадзілася Маша. – Пачастуеш потым юшкай.
Суботнім ранкам жанчына выправілася на лецішча, што знаходзілася за добрую сотню кіламетраў ад горада, а Курачкін з сябрамі адправіўся на рыбалку. Клёў не ішоў. За дзень наш герой злавіў толькі некалькі невялічкіх карасікаў, ды і тых адпусціў.
Дадому вярнуўся вечарам і зразумеў, што ў кватэры нікога няма. Жонка прыехала праз тры гадзіны вельмі змораная і адразу ж запыталася пра юшку. Курачкін прызнаўся, што рыбалка не задалася.
– Я столькі працы перарабіла, а ён на рыбалцы адпачываў! – пачала злавацца жанчына. – Хоць бы вячэру прыгатаваў!
Кінуць што на зуб перад сном хацелася і Курачкіну. Стомлены, ён выправіўся ў краму, а потым да ночы гатаваў рыбны суп.
Наступным разам, калі Маша зноў зазбіралася на дачу, Курачкін сказаў, што ён даўно хацеў падрамантаваць дзверцы ў шафе, падкруціць на кухні кран ды перарабіць шмат чаго яшчэ, што з-за працы заўсёды адкладваў. Маша парадавалася, што дома нарэшце па мужчынскай частцы стане парадак, і выправілася ў дарогу.
Толькі Курачкін заняўся шафай, як патэлефанаваў сусед. Папрасіў дапамагчы завесці машыну.
Што тая хвіліна-дзве? Курачкін пагадзіўся. Машына завялася, сусед паехаў па сваіх справах, а вось наш герой дадому так і не дайшоў. Суседка Галя папрасіла зазірнуць у падвал і памяняць лямпачку, бо тая перагарэла. Здавалася, на гэтым місія была выканана, але суседка папрасіла заадно занесці мех бульбы ў кватэру. Жыла яна адна, памочнікаў не было.
Вярнуўшыся дадому, гаспадар нарэшце адрамантаваў дзверцы ў шафе. Тут якраз раздаўся хатні званок.
На парозе стаяла бабуля Ганна, якая паскардзілася на кран, што моцна цурчыць.
– Сёння выхадны. Сантэхніка не выклічаш. А ты ж, ведаю,