Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
пры гэтым кансультант зноў націснуў на нябачную кнопку.
– На абед мяне не чакай, у мяне запланаваны бізнес-ланч, – строгім тонам пачала гаварыць жанчына. – Вячэраю я з будучым інвестарам. Дадому вярнуся позна. Выбі дываны, зрабі вільготную ўборку. І не забудзься на Рэкса. У дзве гадзіны і сем вечара ў яго прагулка. Для Мурзіка набудзь сухі корм, замяні ваду ў акварыуме. Усё, я пабегла. На сувязі. Калі будуць пытанні, пішы. Я патэлефаную…
– Хопіць, хопіць, – занепакоіўся Курачкін. – Гэта зусім не жанчына маёй мары. Мне б такую, каб і працавала, і гатавала, і паразмаўляць магла.
– Універсальная. Зразумела, – адказаў кансультант і падышоў да наступнага манекена. – Вось.
Прадавец уключыў і гэты экспанат.
– Каханенькі, сёння спазнілася, трапіла ў затор, так стамілася, – пачала жанчына-робат. – Я ў лазенку, а ты пакуль прыгатуй вячэру. Ну, як у цябе на працы? Нічога не чую, я ў лазенцы. І не думай сёння глядзець свой серыял. Абяцала зайсці сяброўка. Падтрымаеш нашу размову. А вось яшчэ што: вынес смецце?
– Выключайце. Гэта зусім не тое. Хочацца і рамантыкі, – сказаў Курачкін.
– Зразумела, – кіўнуў галавой кансультант і падышоў да наступнага манекена. – Думаю, гэта тое, што трэба.
– Мілы, я так цябе кахаю, – пачала жанчына.
– Вось-вось, – адобрыў Курачкін.
– У нашым сямейным жыцці даўно не было рамантыкі, – працягвала яна. – А так хочацца прагулак пад месячыкам на пляжы Чорнага мора. Мяккага ложка ў пяцізоркавым атэлі.
– Не, гэта не тая рамантыка, – запярэчыў наведвальнік. – Мне б такую, з якой можна хоць куды.
– Я б вам не раіў, – адказаў кансультант. – Вось, паглядзіце самі, – і прадавец уключыў наступны манекен.
– Каханы, я з табой хоць куды. Але для гэтага мы напачатку зробім шопінг. Калі мы збіраемся ў Амазонку, то мне патрэбныя боты каўбоя, калі на рыбалку, то крэм для загару, пасля загару, надзіманая лодка, мангал, шашлык, новы купальнік, туфелькі, сонечныя акуляры…
– Я не тое меў на ўвазе, – перабіў пакупнік. – Мне б такую, якая прытрымлівалася б здаровага ладу жыцця…
– І такая мадэль у нас ёсць. Вось, – кансультант уключыў наступны манекен.
– Дарагі, заўтра мы пераходзім на здаровы лад жыцця. Прачынаемся ў шэсць раніцы, ідзём на прабежку, потым лёгкі сняданак – і на працу. Пасля працы ідзём у фітнес-залу. Абанемент каштуе сто рублёў на дваіх. Гэта два тыдні.
– Не-не, – зноў запярэчыў Курачкін. – Тут працаваць толькі на фітнес-залу будзеш. Ведаеце, – звярнуўся ён да кансультанта, – няма ў вас прыдатнага экспаната. А сваю жанчыну-лёс я ўжо сустрэў. Завуць яе Маша. Яна хоць і не ідэальная, але самая блізкая, такая, што трэба! І яна мяне ўжо, пэўна, чакае з працы.
– У нас дагэтуль ніхто не выходзіў без другой палавінкі, – заўважыў кансультант.
– Відаць, я буду першы, – адказаў Курачкін і хутка накіраваўся да выхаду.
У дзвярах стаяў ахоўнік, які не хацеў выпускаць Курачкіна. Кансультант жа, учапіўшыся за Мішаву руку, цягнуў наведвальніка назад, да манекенаў. Невядома,