Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
«Жонка прыб’е, калі дазнаецца…» – а пальцы ўжо намацваюць у кішэні паліто партманет, шукаюць дробную манету, уручаюць дачцэ пад стомлены ўздых бацькі.
– Мамцы не кажы, – сказаў Андрэй сумна і паглядзеў на вітрыну з велізарным жоўтым плакатам пра калядны распродаж.
Не хацелася глядзець, як Ліка нясецца да гэтай чарговай жабрачкі (ці гэта мужык, проста ў такім адзенні). Пах – тараканаў можна труціць, грудкаваты нос тырчыць сярод патлаў, рукі з абламанымі кіпцюрамі, а перагар які!
Заняць пазіцыю – не хапала яшчэ, каб дзіцёнак падхапіў якую-небудзь заразу, калі будзе цягнуць манету гэтаму… Анастасія Міхайлаўна з кафедры казала – люмпірнал. Выразна. Яшчэ больш выразна – бомж перагарна-пераходны, пачвара вулічная, жудасная… Якое глупства ў галаву лезе, на самай справе.
Ліка звычайна такіх і выбірала: каб самыя страшныя, самыя брудныя. Нармальнаму дзіцяці такое паказаць з пяці крокаў – уначы не засне, да таты-мамы ў ложак будзе прасіцца.
– Усё! Дала, – а гэтая вяртаецца подскакам. І на касыя погляды мінакоў – хоць бы што. І на золь. А з раніцы яшчэ сумавала, казала: «І Новы год без снегу, ці што, будзе? Там, пэўна, на небе ўсе млыны чароўныя паламаліся!»
Нейкі дзядуля з вайсковай выпраўкай угледзеў-ткі ў вачах Андрэя сусветную тугу і вырашыў выступіць у ролі мудрага настаўніка-падарожнага.
– Ты дзядзечку навошта грошыкі дала? – спыніўся, нахмурыўся, затрос пальцам, а сам усё міргаў Андрэю, маўляў, глядзі, як трэба! Выхоўваю! – Дзядзечка грошыкі прап’е, будзе пад плотам валяцца…
Андрэй закаціў вочы з пакутай, таму што адцягнуць дачку ўжо не паспяваў. Ліка акругліла вочы, прыўзнялася на дыбачкі і радасным шэптам распавяла проста ў твар дзядулю-выхавальніку:
– А раптам дзядзька – анёл?!
– Пытанняў да дысертантаў больш няма, – іранізаваў Андрэй, цягнучы дачку ад знямелага дзядулі. Той замёр – трэба было прытрымаць досціп, што хіліўся некуды ўбок. Яшчэ рот закрыць – адкрыты ў патэтычным: «Штооо?!»
– Мая дачка трызніць анёламі, – злосна сказаў на гэтае «штооо» Андрэй. Не старому і не валацугу ў лахманах. Мабыць, сказаў вітрыне з распродажамі. Яны абяцалі сродак ад усяго…
Вось бы знайшоўся ў іх сродак для Лікі. Ад кніжкі, што хросная прынесла… На Каляды або на Вялікдзень усё ж такі? Ад таннай простай кніжачкі, размаляванай блакітнымі кветачкамі і чымсьці белакрылым. І ад апавяданняў, у якіх у кожным абзацы можна было стрэць гэта самае белакрылае і зразумела кім пасланае са светлымі мэтамі на зямлю. У абліччы валацуг і жабракоў.
Лепш бы падарыла Маршака ці Чукоўскага. Або пра жывёл казачных што-небудзь.
У свеце Лікі цяпер па вуліцах ходзяць анёлы. Сядзяць у пераходах, просяць грошай пракуранымі галасамі. Або нудна цягнуць просьбы аб міласціне каля бліжэйшай царквы. Анёлы шаркаюць нагамі, збіраючы пустыя бутэлькі каля скрыні, пішуць напаўпісьменныя запіскі аб тым, што адсталі ад цягніка, або пра нейкія аперацыі для дзяцей з неверагоднымі хваробамі.
Выпрабоўваюць людзей на дабро (Андрэю заўсёды здавалася, што