Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
машыну, мужчына адключыў мабільны і рушыў у Музей мастацтваў, дзе раней ніколі не быў.
Дзень прамінуў хутка. Але ўражанні ад наведвання музея адразу зніклі, як толькі Курачкін вярнуўся дадому:
– Дзе ты быў? – накінулася на яго Маша. – Не датэлефанавацца, ні ў якіх сацыяльных сетках не адгукаешся! Мабыць, у палюбоўніцы?
– Ты што! – запярэчыў муж. Ён нават і падумаць пра такое не мог. – Я ж казаў: сябру дапамагаў машыну рамантаваць.
– Тэлефанавала я тваім сябрам! – не адступала Маша.
– Відаць, не ўсім. Навошта мне цябе падманваць?
Маша ўвесь вечар не размаўляла з мужам, але той так і не распавёў пра сваю таямніцу.
Наступны раз адзначыць арыгінальнае свята Курачкін адважыўся ў маі, калі надышоў Дзень без штаноў.
Церусіў дождж. У шортах і майцы Курачкін вырашыў прайсці некалькі кварталаў па лужынах. Свет не без добрых людзей: жончына знаёмая Каця, якая ў гэты час выйшла на балкон, незнарок пабачыла незвычайны шпацыр Курачкіна і адразу патэлефанала сяброўцы: запыталася, куды гэта яна выправіла свайго мужа ў такім адзенні ды яшчэ пад дажджом.
Праз паўгадзіны Курачкін вярнуўся дадому азяблы і мокры. Было, вядома, непрыемна, але ў душы ён радаваўся, што адзначыў яшчэ адно арыгінальнае свята. Ды толькі Маша зноў сапсавала настрой.
– Дзе цягаўся? – пагрозліва запыталася яна. – Я цябе нікуды не пасылала! Да сяброў у кавярню?
– Ну што ты… – хацеў апраўдацца муж, але жонка нават і слухаць не стала.
Прайшоў час, і Маша ад усё той жа сяброўкі даведалася, што каханы гуляў па скверыку з адэніумам, яе любімай пакаёвай раслінай. Мала таго – ён з ёй размаўляў. Гэта стала апошняй кропляй. Жонка паставіла ўльтыматум: больш ніякіх стасункаў, пакуль ён не выкіне з галавы розную лухту.
На дапамогу прыйшло чарговае нетрадыцыйнае свята – Дзень прымірэнчага пацалунка, што адзначалася напрыканцы жніўня. Курачкіна асяніла! Гэта быў знак, каб скончыць бессэнсоўную варажнечу. Ранкам ён прыгатаваў сняданак, а калі Маша зайшла на кухню, распавёў ёй усё як на духу. Напрыканцы паведаміў і пра свята. А потым хутка цмокнуў у шчочку.
Маша рассмяялася.
– А калі б гэтае свята было яшчэ не хутка, то мы не памірыліся б і я не даведалася б усёй праўды. Чаму не расказаў раней? Мне таксама было б цікава адзначыць якое-небудзь арыгінальнае свята!
Курачкін паціснуў плячыма.
– Які ж ты…
Гэтую фразу Маша не паспела дагаварыць, бо Курачкін зноў пацалаваў яе. Выпрабоўваць далей сумеснае сямейнае жыццё не хацелася. Ці мала што магло яшчэ здарыцца? А Дзень прымірэнчага пацалунка адзначаўся толькі раз на год!
Адзін з любімых заняткаў жанчын – хадзіць па крамах, шукаць новае адзенне. Не была выключэннем і Маша. Як і любому мужчыну, Курачкіну гэта не падабалася. Але ён цярпліва чакаў, пакуль Маша выбірала сабе строі.
У той дзень было сонечна, і Маша вырашыла прагуляцца да бліжэйшай крамы моднага адзення пехатой. Курачкіну такая ідэя спадабалася. Не ўвесь жа час у грамадскім транспарце ездзіць!
Наш