Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
серыял завяршыўся. У той дзень Курачкін якраз выбіў дыван, набыў торт і прыгатаваў гарбату.
– Што зараз рабіць будзеш? – пацікавіўся ён у Машы.
– Не ведаю, – адказала жонка. – Сяброўкі кажуць, што па іншым канале такі цудоўны серыял пачаўся. Трэба будзе паглядзець хоць адну серыю.
– А ў мяне ёсць іншая прапанова, – сказаў Курачкін. – Давай сходзім у тэатр.
Курачкін паклаў на стол два квіткі.
– Гэта, пэўна, цікавей за серыялы, – падміргнуў муж. – Ды і нарэшце разам паглядзім, а не паасобку.
– Слушная ідэя, – падміргнула Маша. – Можа, і ў парк сходзім пагуляць?
– Можна, – абрадаваўся Курачкін.
– А калі ў цябе новы сезон серыяла пачнецца? – пацікавілася Маша.
– Не ведаю, – шчыра прызнаўся Курачкін. – Ды і навошта ён мне? Разам бавіць час лепш. Давай наогул забудзем пра гэтыя серыялы.
Маша ўсміхнулася. Серыяльная «пандэмія» ў сям’і скончылася.
Святы бываюць розныя: міжнародныя, дзяржаўныя, арыгінальныя, сямейныя, асабістыя, як дні народзінаў, напрыклад. Адны не адзначае ніхто, іншыя – па жаданні, а ёсць і такія, што не адзначыць проста нельга. Прычым хтосьці ў такія святы абавязкова чакае падарунка. Так, 23 лютага сюрпрызаў чакаюць мужчыны, 8 Сакавіка – жанчыны, у дні нараджэння – імяніннікі.
У сям’і Курачкіных таксама былі святы. Акрамя вышэйназваных, яны адзначалі круглыя даты стасункаў: гадавіну знаёмства, шлюбу. Словам, нагод хапала.
Пасля завяршэння мядовага месяца першым падарункам ад маладога мужа стала навамодная патэльня. «Спадзяюся, на кухні яна стане табе добрай памочніцай», – рэзюмаваў Курачкін.
Маша надзьмула шчокі. Яна ж чакала зусім іншага. На 8 Сакавіка Курачкін падарыў ёй прас, а на дзень нараджэння – пральную машыну. Маўляў, цяпер у нас ёсць усё для ўладкаванага сямейнага жыцця.
Маша такі падарунак не ацаніла. І не размаўляла з Курачкіным тыдзень.
– А ты лепшая? – сказаў ёй Курачкін, каб пачаць прымірэнчую размову. – Шкарпэткі, пена для галення…
– Наступным разам я цябе сапраўды здзіўлю, – паабяцала Маша.
– І я цябе, – таксама паабяцаў Курачкін.
Гэтую гісторыю герой расказаў сябрам у кавярні.
– Хіба пральнай машынай можна пакрыўдзіць? – казаў ён. – Ды я ж ад усяго сэрца. Бо думаю і клапачуся толькі пра яе.
– А падаруй ёй іншы раз кветкі, – прапанаваў адзін з сяброў, Мікола.
– Кветкі? – здзівіўся Курачкін. – І што гэта за падарунак?
– Ну, тады машыну. Ці аформі паездку ў еўратур, – падказаў іншы сябар, Саша.
– Машына не па кішэні. А ў еўратур яна паедзе, а я што буду рабіць дома адзін?
– Тады кветкі, – падвёў рысу сябар Алег.
Набліжалася чарговая гадавіна, калі ён зрабіў Машы прапанову.
– Але ж ты не забывай, што кветкі – гэта толькі знак увагі. А падарунак – гэта падарунак, – зноў падказаў сябар Саша.
Неўзабаве настаў дзень ікс. Пасля працы Курачкін выправіўся ў кветкавую краму.