Вазьмі сваю свяцільню. Группа авторовЧитать онлайн книгу.
і падумаў, што пасля такой вячэры на сняданак пойдзе і аўсянка з разынкамі.
Апантаная ідэяй Маша прачнулася рана і прынялася за прыгатаванне сняданку.
– Бачыш, як апетытна выглядае! – сказала яна Курачкіну, калі той прачнуўся.
– Вельмі! – пагадзіўся Міхаіл і падыграў: – Аж апетыт усхадзіўся!
Пасля Курачкін падзякаваў Машы за сняданак і выправіўся на работу. У яго ссабойцы былі вараныя яйкі, памідор з агурком і невялічкі кавалачак хлеба. Абед атрымаўся так сабе. А вячэра і зусім ніякай. Хіба бутэрброд і зялёную гарбату можна было назваць сытнай стравай?
Ноччу Курачкіну снілася смажаная бульба і катлеты. Але сон тое быў ці не, Курачкін узгадаць не мог. Як і мінулай ноччу, ён апынуўся на кухні, дзе стаў гатаваць сабе вельмі каларыйную страву. А потым уплятаць яе за абедзве шчакі.
Так ішлі дні за днямі. Маша кожны дзень круцілася перад люстэркам і не магла налюбавацца, як дыета ўплывае на яе талію. Каля люстэрка станавіўся і Курачкін, каб падыграць жонцы.
Невядома, колькі б працягвалася гэтая гісторыя, але здарылася вось што. У адну ноч Курачкін завітаў на кухню, каб прыгатаваць познюю вячэру, і ўбачыў там Машу. Яна піла гарбату з пірожным.
– Прабач, – пачырванеўшы, сказала яна. – Нешта салодкага захацелася.
На імгненне яна збянтэжылася, а потым падазрона паглядзела на мужа:
– А ты што тут робіш?
– Таксама салодкага захацелася, – знайшоўся Міхась, а потым прызнаўся: – І мяса. Маша, можа, пакончым з дыетай? Ты мне падабаешся такой, якая ёсць.
– І ты мне. Сядай, зараз завару табе гарбату. А вось пірожнае.
Эх, каб не яно…
Падчас абеду ў Курачкіна зазваніў мабільны. Нумар быў незнаёмы.
– Алё, – сказаў звыклае слова мужчына.
– Добры дзень, – адгукнуўся жаночы голас.
– Мы знаёмыя? – пацікавіўся Курачкін.
– Пакуль не, – прамовіла жанчына. – Але можам пазнаёміцца.
– У вас праблемы з сантэхнікай? – запытаўся Курачкін, мяркуючы, што, пэўна, яму тэлефануюць па працы.
– Бываюць, – у голасе з трубкі пачулася ўсмешка. – Але сёння ніякіх праблем няма. Усё працуе спраўна.
– Тады не разумею, – шчыра здзівіўся Курачкін. Ён хацеў зразумець, хто яму тэлефануе, але гэта ў яго пакуль не атрымлівалася. – І адкуль у вас мой нумар?
– Набрала лічбы, якія на душу прыйшлі. І трапіла на вас. Чаму нам проста не пагутарыць? – пачуўся зноў жаночы голас. – У вас жа цяпер абед? І ў мяне таксама. Сумна. А вам?
– Ну… – Курачкін не ведаў, што адказаць.
– Вось бачыце, – прамовіла жанчына. – Вас як зваць?
– Міша.
– А мяне Люда.
Курачкін разумеў, што яго, пэўна, нехта спрабуе разыграць. Але хто? Ён пачаў прыгадваць усіх жончыных сябровак, але ніякай Люды не памятаў, хоць, як яму здалося, такі жаночы голас ён ужо недзе чуў.
– Сёння цудоўнае надвор’е. Можа, сходзім вечарам у кафэ? – прапанавала Людміла.
– Не. Мяне Маша чакае, – адказаў проста Курачкін.
– Хто